Schrijversblok

Er hing een zware stilte rond het nestje van de winterkoninkjes.
Eén keer s’avonds laat, toen hij het deurtje van doghouseblues opende, bewoog er iets.
Heel eventjes maar.
Het was weken geleden.
Zijn hoop keerde kort terug.
Daarna, niks.
Zorgelijk keek hij naar het kantelende nestwerk rond de alsem.

Dan maar een ander tuinverhaal, om aan het schrijven te geraken.
Aan rozemarijnkevertjes dacht hij.
Het exotische kevertje had hij zien zitten op een saliestruik.
Daar waar vorig jaar een rozemarijnstruik had gestaan.
Helemaal vol met “bling bling kevertjes”.
De” Rosmarinus” was eraan bezweken.

Weet je, ik ga die kevertjes verhuizen naar ecoaarde, had hij gezegd
Daar staan immers nog  vitale “roosjes van de zee”.
 
Maar na wat onderzoek hoefde dit toch niet.
De “metalliek roodgroene banen kevertjes” foerageren ook op andere kruiden.
Waaronder Salie, maar ook Lavendel.
Zijn intuïtie om Salie te planten was dus prima geweest.

Zwemmen moest hem helpen bij het schrijven.
Eventjes erin en eruit.
Normaliter was zijn eerste duik op koninginnedag.

De explosieve lente verlamde hem.
Hij verbaasde zich nauwelijks meer.
Alles leek uitgedoofd.
Nu liep hij vrienden tegen het lijf.
En mensen belden hem op.

Daarna viel het verhaal, dat in doghouseblues hing.
Zijn vriendin kwam laat thuis, voor het avondeten.
Ze kwam van “ecoaarde”.
Wat een drama:
Vogeltjes op de vloer, in Doghouseblues.

Ik kan er niet bij met mijn hoofd.
Ik volg je niet.
Ik zit met mijn hoofd bij vanmorgen.
Bij de lange luide snelle maat van metaalachtige ochtendzang.
Winterkoninkje, winterkoning riep hij in zichzelf.

‘Is het een rat?’, vroeg ze.
‘Nee het nest was al aan het kantelen’, zei hij paniekerig.
Wat heeft ze allemaal precies gezien?
Nu wilde hij het allemaal weten.
Wat zei ze nu?
Vogeltjes in het nest terug gezet.
Nest vast proberen te maken.
Ooh…help!
‘Hoeveel volgeltjes?’,Vroeg hij
‘Twee.’
 ‘Met je handen?’
‘Ja, ik kreeg ze amper opgepakt en ze zijn natuurlijk gebutst en hebben nekletsel en…’

Het was hem wel duidelijk.
Dit verhaal ”lijdt” een eigen leven.
Zijn hoop was overgegaan in angst.
En troostte zich met:
Daar “waar” het gebeurd, begint het verhaal.

Troglodytes troglodytes van het hoge vliegen.
Met swing en melancholie.
Als u de “bling bling kevertjes had gezien.
Dan zou u samen met luid metaal al de rovers doen sidderen!

Van de volgende “bladzijde” wilde hij niks weten.
Dus ging hij slapen.