Mijn Opa scheen nog een keer met zijn knijpkat en stak een ‘zware Brandaris’ op.
Aangekleed in een brandweerpak reed hij 40 km Noordwaarts, op de brommer, richting zee,
Achter het dijkwachters huisje, op een strekdam, plukte hij steevast zijn wilde mosselen.
En niet zo een klein beetje ook, tenminste 2 jute balen vol, en dat alles om zijn depressie tegen te gaan. Als de ‘ulster’, tenminste 80 kg aangaf, verdween zijn depressie als sneeuw voor de zon, dan zei hij tegen Larissa, “ik ben nog nooit zo goed geweest.”
Larissa mijn oma was minder blij, zij deed de verwerking.
Elke mossel deed zij pok- en baardloos in een zoutwaterbad, om zand te laten braken, terwijl opa met kennissen flesjes bier dronk, die zij moest halen.
Ik hoor nu nog het schelle geschraap van oma’s aardappelschilmesje dat over de paars-zwarte schelpen kraste.
At ik als kind zoveel schelpdieren, omdat er heel af en toe een klein pareltje in het zilverparelmoer lachte, of lustte ik ze echt?
Ik heb gelezen dat de pareltjes worden gevormd, als er zich een indringer in de schelp bevind.
Mijn opa spitte lege mosselschelpen onder in zijn tuin, dat was nog netjes, al smaakten de tomaten die er later op groeiden, verdacht.
Laatst reed ik naar een hotel om huurfietsen te herstellen, ik zag de weidsheid rond het meer, het water en de vrijheid lonkten.
Ik had er een beetje tegen opgezien, de containers achter het fietsenhok meurden inderdaad weer een uur in de wind.
De avond ervoor had ik mossels gekookt op campinggas, die geenszins naar de zee roken, eerder naar vieze rotte tanden, als hier.
Mijn ontbijt wiebelde zeeziek op de maag.
Weg was mijn ‘Zeeuwse Roem’, vol vitamine B12.
