Je Didgeridoospel spelend ontwikkelen is heerlijk.
Veel fijner dan moeten. Laat het geluid maar ontstaan ipv gefrustreerd het beoogde te behalen.
Je dingetje spelen is prima zolang jij het leuk vind.
Of het voor de luisteraar interessant is blijft de vraag.
Mijn tip is tijdig een goede leraar te vinden.
Dingen afleren vergt soms meer moed dan iets aanleren.
Op een didgeridoo is het de kunst om de techniek te verstaan die je gebruikt. Elk stapje van je gemaakte reeks geluidjes( moet) je kunnen opbouwen en afbreken om mogelijkheden en variaties in je spel te krijgen. Techniek oefenen om iets neer te kunnen zetten met de didgeridoo is essentieel.
Vanavond vertelde ik aan een lerares van de http://www.didgeridooschoolrotterdam.nl/ dat ik de moed neem om mijn geluiden te ontleden en te kijken hoe ze in elkaar steken.
Nu ik thuis ben besef ik me hoe blij ik ben, dat ik haar tegengekomen ben en dat zij met de galeriehouder me over de streep hebben getrokken tijdens een workshop van Ondej Smeykal. Ik speelde toch al ruim 20 jaar, wie verteld mij wat?
Op dat punt raad ik iedere didgeridoospeler aan om op tijd een andere steeg in te duiken en voor een deel uit de comfortzone te gaan, de didge is het gemeenschappelijke dat verbind sowieso.
Vanavond leerde ik dat ik de holtes onder mijn neus nooit benut heb en dat ik mijn mondhoeken vasthoud. Verdorie eerst was dat mijn buik nu dit. Weer voor de spiegel. Ik zal blij zijn als alles rond is en gladgestreken, zonder rimpels.
Maar dat is niet waar hoor, ik ben juist heel blij met het leren en ik wil er nog lang niet zijn. Het spontane ontdekken zonder ergernis van de hoge lat maakt me positief om verder te ademen.
Twee didgeridoo vrienden uit Goanna Dreaming waren er ook bij, Peter en Frans. Ik heb het idee dat die wel iets met de “Didgeridoodrum” hebben zo noem ik het gemakshalve.
Ik had nooit gedacht dat ik met mijn ingehouden adem steeds meer lucht krijg voor een levensritme.