De bosbranden in het oosten van Australië zijn angstaanjagend en des te meer nu er daar wordt gezegd dat het niks met klimaatverandering heeft te maken maar linkse mensen zijn die willen scoren.
Ik maak me hier druk over een scheur in mijn Yidaki van bloodwood.
Dat is momenteel mijn concertdidge met grondtoon Cis in “Wij Walvis”.
Nu ik samen met vrouw en hondenbeschermvrouwe op de boot naar Terschelling vaar verlies ik mij in de potvis. Vooral nu ik weet dat de betekenis van zijn naam Physeter, blazer betekend en daarom al snel werd gezien door opvarenden die de potvis spuitend boven het water uit zagen komen.
In het Engels zeggen ze Sperm Whale allemaal namen voor dit grote zoogdier.
In Terra Maris te Oostkapelle hangt er een skelet van een potvis.
In het stuk van Carlo Nabbe “wij walvis” heb ik mee mogen spelen en de potvis met zijn klikgeluiden en knettergeluiden van sterke electrische velden hebben me het meeste gefascineerd. https://youtu.be/zsDwFGz0Okg.
In de huid kruipen van een dier is wat aboriginals al van kleins af aan leren. Als de moeder een droom heeft gehad van bijvoorbeeld een potvis dan zal het kind er van overtuigd raken dat hij hierdoor is geschapen.
Nu deint de boot alsof ik op de potvis zit. Nu inademen en blazen, voor ik onder ga. Hoe doet de potvis dat?
In het concert herhaalde ik door de didge: T,Ke, op de Ke tong ademhaling, vervolgens lucht blazen dan op een bepaald punt druk van uit buik naar mond op onderlippen en dan zacht de drone aanblazen, en terug naar T,Ke. Een oefening uit de didgeschool die hier goed van pas kwam.
Onze hond zingt vragend en klagend op de deining speurend naar de warme geuren uit het lopende buffet. Zo hoor ik nu de bultrug geluiden dieTaco Drijfhout in de Lambertskerk tijdens het concert liet horen en waar ik nu niet meer bij kan. Nu op de boot laat ik het land achter me en denk ik terug aan wat ik in twee jaar heb proberen te herstellen en te herpakken.
Ingesleten paadjes heb ik proberen te vermijden en heb de ruimte genomen bij mijn standpunten te blijven.
Een eiland in zicht, weer voet aan wal, wetende dat ik ook hier weer kan herpakken en herstellen. Als ik terug ben in Zeeland ben ik hoogstwaarschijnlijk rijwielhersteller ipv een wrak met een wrak, wat ook had gekund.
Mijn advies binnen re-integratiespoor 2 is telkens te checken of het spoor de jouwe is of dat van een ander.
Verder of je er mee kan dealen of dat je wilt herpakken en herstellen in de zogenaamde maakbare wereld.
