Onderweg met de hond in de polder of langs de zeedijk beleef ik geluiden van mijn omgeving vaak intens en blijf ik stil staan om het in me op te nemen.
Heel vaak krijg ik gelijk een ingeving voor didgeridoo of gitaar.
In mijn hoofd hoor ik dan al de mogelijk passende muziek. En dan gauw weer terug naar het hier en nu, om nog intenser het omgevingsgeluid in me op te nemen.
Afgelopen week werden we verrast door een groep van ongeveer 25 eidereenden op Neeltje Jans met prachtige baltsgeluiden die ik ook als bijna menselijk zou beschrijven.
Jammer genoeg konden we de eidereenden met de telefooncamera niet zo vastleggen als met onze ogen.
Op deze site krijg je beter beeld als je eidereend intikt http://www.soortenbank.nl/index.php
Want mooi zijn ze, de mannetjes gooien hun kop naar achter en komen een heel stuk uit het water naar boven met het geluid wat ik een beetje heb bewerkt omdat dat anders ook maar moeizaam terug is te luisteren.
Onthouden voor een oefening met stemgebruik op de didgeridoo!
Vorige week op didgeridooles vertelde ik dat je ook een groene specht na kan doen op je didge i.p.v.een Kookebara uit Australië die je hier niet hoort of ziet. Doe eens voor zei de lerares, plots zat ik met een mond vol tanden, het kwam er niet uit, in mijn verbeelding was deze miereneter dicht bij me, maar hij bleef binnen en lachte me haast uit.
De toonhoogte daar zat ik mee, laat staan op de didge, als je daar niet op de toonhoogte van het instrument speelt dan komt het er vrij belabberd uit. Mijn innerlijke criticus vind dit en saboteert mijn plezier, wat nu?
Ik weet als volwassene dat ik mijn lat ook lager kan leggen en het als oefening kan zien. Wat een geluk!
Dit gegeven geeft ook meer plezier in het doen van veel dingen.