Vandaag ben ik niet de waterdrager maar degene die weer eens een stukje mag schrijven. Regenachtige dagen als deze lijken steeds zeldzamer.
De gierzwaluwen zijn hier nu een aantal weken.
Hun gierende geluid zorgt er bij mij voor dat ik wat meer naar de wolken mag staren. Veelal zie ik de gierzwaluwen met hun sikkelvormige vleugels hoog in de heldere hemel cirkelen.
Nu hoor ik ze ook in de bewolking, maar zie ze niet. Het begint harder te waaien en een groep staartmeesjes strijkt neer op ecoaarde.
Normaliter is hun geluid wat iel maar nu is het net of ze de toonhoogte van de gierzwaluwen hebben overgenomen tot vlakbij mijn oren.
Heerlijk, het maakt dingen in mijn wakker zoals ook
het stilstaan en het waarnemen buiten.
Ik ben nog maar net op ecoaarde met de fietskar beland, waarin de benzine motorheggenschaar zit, die bewaar ik in de winter thuis, altijd bang dat apparaten het niet doen door slechte opstal.
Ik zou het in mijn gehaaste tred haast weer mijn vooropgezette volgorde vergeten.
Ik liep alweer in mijn pluk rondje voor een etensmaal. citroenmelisse, brandnetel, warmoes, bieslook, peterselie, allemaal kleine hoeveelheden.
De details worden steeds groter de veranderingen steeds kleiner naarmate ik krimp.
Ik dwaal door” Ecoaarde “bij elke stap waan ik me in de wolken en cirkel ik standvast door gekronkelde paadjes een heel klein beetje zoals de gierzwaluwen in de lucht.
Ik raak in de wolken door de diversiteit die opdoemt tijdens het tuinieren op dit kleine stukje (eco)aarde.
