Nu ik over schrikbeelden probeer te schrijven krijg ik de kop maar niet te pakken laat staan de staart.
Een beetje als bovenstaand beeld.
Dan begin ik maar met dingen die ik met tegenzin kreeg te horen tijdens mijn WIA keuring, vroeger de WAO:
U kunt tijdens uw werkzame leven nog uit drie beroepen kiezen die na onze berekening uit de kaartenbak vliegen.
Wij van het UWV zullen die voor u bepalen aan de hand van u laatst verdiende loon.
Of u er affiniteit mee heeft doet niet terzake.
Of er werk in is te vinden evenmin.
Dat u kunt werken mag duidelijk zijn.
Vandaag kreeg na precies een week op een anoniem nummer te horen dat ik voor 21,6% ben afgekeurd op psychische belastbaarheid in de zin van werkdruk.
Wettelijk gezien kom je onder de 35% afkeuring niet in aanmerking voor een WIA uitkering.
Wel kan ik bij de WW aankloppen als ik aanvulling nodig heb bij betaald werk.
In het nieuws van schrikbeelden op TV was het al bij mij binnengekomen, veel mensen raken door deze regeling onder de radar met hun klachten.
Ik vroeg de arbeidsdeskundige hoe ik mijn beperking van 21,6% moet verkopen aan een mogelijk toekomstige werkgever.
Zijn advies was om zelf de grens in de gaten te houden van werkstress.
Bij mijn bijna ex-werkgever heb ik dit dikwijls gedaan maar gehoord is het nooit tot ik zo rood werd als die rode knop die ik volgens de arbeidsdeskundige had ingedrukt met de gevolgen van dien, nog meer schrikbeelden.
Laat het een les zijn zo vertellen ze mij tijdens de uitslag van de WIA.
Lessen oké maar hoe ik mezelf gezond kan beschermen als de druk al binnen is geslopen en al deel van me uitmaakt, dan wordt het pas echt lastig om mijn gedrag te hanteren en in de situatie te blijven omdat dat werk heet.
Rekening met mezelf houden als hoogsensitief persoon (HSP)om mezelf ook maar eens te labelen, roept een stem die nog niet zo eigen klinkt.
Laat het een vraag blijven net als wat een gunstige uitslag is bij een WIA keuring. Ik schrik er niet meer van en heb nu eindelijk weer eens schik in de uitkomst van iets anders dan anders.
Die schik kan ik hebben omdat ik een werkgever heb gevonden. Je bent een moeizame weg gegaan zei de re-integratie coach van Reinders en van Soest.
Het besef groeit langzaam t.o.v. het schrikbeeld “kom ik ooit nog aan het werk” gedurende het in de ziektewet zitten.
Toch krijg ik in verhouding tot voorbeelden van een goede uitkomst nog altijd veel schrikbeelden binnen.
Is dit natuurlijk verlopen?
Nog wat schrikachtige flitsen:
De nieuwe didgeridoo van mijn lerares dreigde om te vallen. Dus ik hé let op!, maar er zat een stok onder op een plank die ervoor zorgde dat de didgeridoo enkel wankelde.
Zo voelt mijn leven, of ik bij elke stap die ik wil zetten, schrik en wankel naar de volgende stap.
Dat had die akelige vent van een aangrenzende tuin in de smiezen.
Wat een volgend angstbeeld opriep, van dat iemand je doorziet en je dan wil manipuleren.
Elke keer als ik even naar de tuin ga merk ik dat ik nu niet hoef te schrikken van een angstaanjagende man achter zijn tuinhek en voel ik opluchting.
In een autorit in het donker naar huis kwam ik tot stilstand door een afgezette weg.
Geen omleidingsborden te ontdekken geen sluipwegen.
Gefrustreerd probeerde ik via een polderweg in de buurt de afzetting te omzeilen. Na een half uur slingerende slikwegen die naar niemandsland voerden kwam ik tot mijn verbazing bij een volgende wegafzetting, nee niet dezelfde gelukkig, dichterbij huis gelegen!
Een paralel weg voor landbouwvoertuigen voerde mijn schrikbeelden in tegenlichten snel weg en ik kon langzaam thuiskomen.
In de huidige tijd ziet het er allemaal niet rooskleurig uit voor de “ecoaarde”.
Een groot schrikbeeld en voor de komende generatie hoogstwaarschijnlijk de werkelijkheid met het angstbeeld: Klimaatdepressie.
Goed dat er rouwcirkels in steden worden aangewezen waar bezorgde mensen hun emoties kunnen tonen over het kimaat, ze mogen wat mij betreft ook voor de UWV kantoren komen.
Mijn maatje zegt, we moeten de mooie dingen die er in de natuur zijn aan mensen laten zien, dat trekt ons er door heen, dat kunnen wij.
Vroeger had ik meer de houding van een wereldverbeteraar nu zie ik dat ik meer resultaat op de achtergrond heb in de kleine dingen.
Vanaf kinds af aan heb ik veel gebeurtenissen als angstig ervaren en ben daardoor gauw zenuwachtig.
Of dat nu een ambulance achter onze smerige auto is die er langs wil of een WIA keuring.
Ik denk altijd eerst aan het ergste wat me kan overkomen net of de uitkomst dan altijd mee kan vallen.
Ook hier schrik ik van want meer positief denken zou me enorm kunnen helpen voor wat balans in het leven.
Ik schrijf schrikbeelden komen vaak in een flits met achteraf een rilling over de rug.
Oeps ik schrik als iets te perfect begin te worden, dan wordt het stuur uit mijn handen geslagen.