ecoaarde

Zaterdag 11 juli gaf ik aan 9 mensen handvaten om de didgeridoo aan te blazen.
Dit in de wei van “HofvanOok” te Leeuwedorp in Zeeland.
Het deed mij deugd om het enthousiasme van de deelnemers te zien.
Veel van hun willen nu ook weten hoe ze door kunnen blazen d.m.v. circulaire ademhaling.
Ben je geïnteresseerd wanneer er weer les is kijk dan op http://www.hofvanook.nl

De fietsbladen klap ik dicht, ik heb er genoeg van.
Covid-19 zet een streep door mijn toekomstmuziek.
Het bedrijf Accell levert door dit virus minder fietsonderdelen waardoor mijn toekomstige baas het risico van een baangarantie niet meer met me aan wil gaan. Dit hoorde ik eergisteren, vanmorgen bij het opstaan voelde ik deze domper er flink inhakken terwijl ik er gisteren luchtig over was.
Tijd om snel een luchtdouche te nemen, als tegengif.
Ik klom op de fiets met het doel wat rond te gaan stappen, samen met vrijwilligers en begeleider die de onderhoudssnoei verzorgen voor hoogstambomen.
De routinematigheid die ik heb behouden door het snoeiwerk bij SLZ bood me wat houvast in mijn teleurstelling.
Ik heb verder wat proberen te dollen met de andere vrijwilligers om weer wat verbinding te ervaren in de dag en dat ging aardig met de jongste.
Het werd toch nog leuk, door de tip van een vrijwilligster die van achteren uit de boomgaard naar me toe kwam om me te vertellen dat ik eens bij de drinkpit moest gaan kijken omdat daar iets bijzonders stond.
Toen iedereen naar de schuur ging voor de lunch ben ik in mijn uppie gaan speuren richting de drinkput.

De naakte Sleedoorn vol bloemen streelde mijn ontelbare weggedoken tranen, ik was er zo onder gaan liggen om het te laten gebeuren.
Maar mijn geconditioneerde “ik” liet me rechtop staan met de opdracht zoek het vosje, het het kleine bijtje met de kleur waar ik blij van word. Helaas zo werkt het niet, geen toekomstgezoem. Weer geland met de voeten ter aarde deed ik een paar stappen om vervolgens gehurkt naar de de hoefbladen te speuren. Jeetje wat mooi zo’n boeket witte bloemen naast de nog kleine bladeren.

Nee ook nog nooit eerder gezien geloof ik. Wat overeenkomt is dat die hoefbladen ook naakt bloeien, eerst de bloemen dan de groei van bladeren. Op de fietstocht huiswaarts bekroop me telkens de gedachte welk mens ben ik?
Iemand die eerst bloeit en dan groeit of andersom? Deze gedachte bleef tijdens het tegenwind fietsen doordrammen.
In de lunchpauze probeerde ik er met de vrijwilligster uit te komen of het nu het witte hoefblad was of het Japanse, zij dacht al gauw het Japanse maar ik bleef nog maar bij de witte omdat ik niet vermoede dat hier een tuincentrum aan te pas was gekomen. De man van het spulletje zei dat SLZ de boel destijds had aangeplant, maar vlak voor het wegfietsen hoorden we van de vrouw des huizes dat ze het hoefblad in een tuincentrum had gekocht en nu thuis gekomen besef ik me dat ze had gezegd dat de bloemen op een Zeeuwse knoop leken, dat kan ik nu wel inkomen, zeker na wat foto’s te hebben bezocht op internet. Het zit hem in de schutbladeren rond de bloemen van deze composiet die zijn bij de Japanse best lang, dus daar houden we het dan maar op. Ook blijkt de plant tweehuizig te zijn en onder het bijgoed van de Stinzenplanten te horen. De smaak van het Kleine Hoefblad ken ik van mijn anti hoestthee, het smaakt een beetje als chrysant die als smaak in de Japanse keuken voorkomt.

Misschien in de huidige tijd preventief voor Covid-19, zeker als je daarbij denkt aan de vertaling van de Latijnse naam wat neerkomt op hoestblad.
De luchtdouche op de fiets heeft ervoor gezorgd dat ik op de terugweg in elk geval weer een composieten-familiegevoel heb gekregen voor hoefbladen.
Drie portretten: De Japanse die ik graag inburger, het kleine hoefblad, het grote hoefblad.

Nu ga ik liggen in de hoop dat de hommel koninginnen er morgen, ja na 13 maart van opkikkeren en mij zoemend op laten staan.

Zojuist krijg ik een nieuwsbrief van het Milieu Educatief Centrum met een foto van een meisje die samen met haar moeder één trui aan heeft. Op 7 feb. a.s. is het warme truiendag, enkel voor vegetariërs vrees ik, het is al gauw. Stel dat het meisje, die ik zie op de foto van het MEC nu een pure veganist is, dan wil ze vast niet onder de wol van een geslacht dier.
Nu een deel uit het verhaal van Trui die ik toen nog niet kende.

Donderdag 29-3-1991.
Het is er toch van gekomen. Hier zit ik op zo’n rood plastic stoeltje in de ‘oven’ van huize Boileeau. Daar kan de wind niet zo goed komen want waaien doet het. Met de kou valt het best mee. Maar ik heb me ook heel goed ingepakt. Ik draag een hemd, een wollen hemd eroverheen, daarover een ander hemd van wol, daaroverheen een t-short met lange mouwen, hierover draag ik nog’n lange katoenen hesje, (zelfgemaakt) een lamswollen vest, ’n extra vest en een warme winterjas (van Ankie) Verder draag ik ’n majo, daarover ’n katoenen broek, (zelfgemaakt) dikke wollen sokken en gevoerde bootie-achtige schoenen met grote gespen. Pa’s reactie hierop is, of ik er dan zelf nog wel ben. Mijn reactie, welke verkoper van Beverzwerfsport kan ooit zo’n klanten-advies geven voor warme truiendag?

Vanavond heb ik geen zin om zogenaamd zinnig bezig te zijn.
Zoals mijn blogs plaatsen die zo goed als af zijn.
Meestal verdoe ik dan mijn tijd met gitaar spelen zoals nu.
Jimi Hendrix benoemt dat in een song vlak voor een solo.
In welk nummer? dat moet ik opzoeken, maar daar heb ik ook geen zin in.
Vandaag volg ik mijn impulsen en dan wordt het best vaak rommelig.
Mijn voldoening vind ik vanavond in het bladeren tussen foto’s.
Op 22 oktober 2019 kwam ik in Oostkapelle en maakte ik onderstaande foto.
Ik zoek en kijk nu op een blog van Jozef van der Heijden met haarscherpe foto’s van dit korstmos. https://jozefvanderheijden-foto.blogspot.com/2019/01/illosporiopsis-christiansenii-op.html Wat mijn oog die dag vond was geen korstmos maar een korstmosparasiet ook wel lipstick genoemd. Ik lees dat het in stikstofrijke gebieden voorkomt, terwijl mijn onderbuikgevoel tijdens het snoeiwerk zoiets had van het is hier nog heel puur.
Wel puur in de zomer want dan schijnen er hier naakte mensen rond te lopen, maar dan mogen we niet snoeien. Mijn fantasie slaat op hol en ik denk aan een volgende keer.
Ja dan zal ik een haarscherpe foto maken van vrouwelijk naakt parasiterend tegen een een tak vol lipstick. Ik roep mezelf tot de orde en zeg tegen mezelf, verlangen moet je koesteren. Om mijn verhaaltje nu snel af te maken en verder geluk te zoeken, het gaat hier zo goed als zeker om, deIllosporiopsis christiansenii.

Nu ik over schrikbeelden probeer te schrijven krijg ik de kop maar niet te pakken laat staan de staart.
Een beetje als bovenstaand beeld.
Dan begin ik maar met dingen die ik met tegenzin kreeg te horen tijdens mijn WIA keuring, vroeger de WAO:
U kunt tijdens uw werkzame leven nog uit drie beroepen kiezen die na onze berekening uit de kaartenbak vliegen.
Wij van het UWV zullen die voor u bepalen aan de hand van u laatst verdiende loon.
Of u er affiniteit mee heeft doet niet terzake.
Of er werk in is te vinden evenmin.
Dat u kunt werken mag duidelijk zijn.
Vandaag kreeg na precies een week op een anoniem nummer te horen dat ik voor 21,6% ben afgekeurd op psychische belastbaarheid in de zin van werkdruk.
Wettelijk gezien kom je onder de 35% afkeuring niet in aanmerking voor een WIA uitkering.
Wel kan ik bij de WW aankloppen als ik aanvulling nodig heb bij betaald werk.

In het nieuws van schrikbeelden op TV was het al bij mij binnengekomen, veel mensen raken door deze regeling onder de radar met hun klachten.
Ik vroeg de arbeidsdeskundige hoe ik mijn beperking van 21,6% moet verkopen aan een mogelijk toekomstige werkgever.
Zijn advies was om zelf de grens in de gaten te houden van werkstress.
Bij mijn bijna ex-werkgever heb ik dit dikwijls gedaan maar gehoord is het nooit tot ik zo rood werd als die rode knop die ik volgens de arbeidsdeskundige had ingedrukt met de gevolgen van dien, nog meer schrikbeelden.
Laat het een les zijn zo vertellen ze mij tijdens de uitslag van de WIA.
Lessen oké maar hoe ik mezelf gezond kan beschermen als de druk al binnen is geslopen en al deel van me uitmaakt, dan wordt het pas echt lastig om mijn gedrag te hanteren en in de situatie te blijven omdat dat werk heet.
Rekening met mezelf houden als hoogsensitief persoon (HSP)om mezelf ook maar eens te labelen, roept een stem die nog niet zo eigen klinkt.
Laat het een vraag blijven net als wat een gunstige uitslag is bij een WIA keuring. Ik schrik er niet meer van en heb nu eindelijk weer eens schik in de uitkomst van iets anders dan anders.
Die schik kan ik hebben omdat ik een werkgever heb gevonden. Je bent een moeizame weg gegaan zei de re-integratie coach van Reinders en van Soest.
Het besef groeit langzaam t.o.v. het schrikbeeld “kom ik ooit nog aan het werk” gedurende het in de ziektewet zitten.
Toch krijg ik in verhouding tot voorbeelden van een goede uitkomst nog altijd veel schrikbeelden binnen.
Is dit natuurlijk verlopen?

Nog wat schrikachtige flitsen:
De nieuwe didgeridoo van mijn lerares dreigde om te vallen. Dus ik hé let op!, maar er zat een stok onder op een plank die ervoor zorgde dat de didgeridoo enkel wankelde.
Zo voelt mijn leven, of ik bij elke stap die ik wil zetten, schrik en wankel naar de volgende stap.
Dat had die akelige vent van een aangrenzende tuin in de smiezen.
Wat een volgend angstbeeld opriep, van dat iemand je doorziet en je dan wil manipuleren.
Elke keer als ik even naar de tuin ga merk ik dat ik nu niet hoef te schrikken van een angstaanjagende man achter zijn tuinhek en voel ik opluchting.
In een autorit in het donker naar huis kwam ik tot stilstand door een afgezette weg.
Geen omleidingsborden te ontdekken geen sluipwegen.
Gefrustreerd probeerde ik via een polderweg in de buurt de afzetting te omzeilen. Na een half uur slingerende slikwegen die naar niemandsland voerden kwam ik tot mijn verbazing bij een volgende wegafzetting, nee niet dezelfde gelukkig, dichterbij huis gelegen!
Een paralel weg voor landbouwvoertuigen voerde mijn schrikbeelden in tegenlichten snel weg en ik kon langzaam thuiskomen. 
In de huidige tijd ziet het er allemaal niet rooskleurig uit voor de “ecoaarde”.
Een groot schrikbeeld en voor de komende generatie hoogstwaarschijnlijk de werkelijkheid met het angstbeeld: Klimaatdepressie.
Goed dat er rouwcirkels in steden worden aangewezen waar bezorgde mensen hun emoties kunnen tonen over het kimaat, ze mogen wat mij betreft ook voor de UWV kantoren komen.
Mijn maatje zegt, we moeten de mooie dingen die er in de natuur zijn aan mensen laten zien, dat trekt ons er door heen, dat kunnen wij.

Vroeger had ik meer de houding van een wereldverbeteraar nu zie ik dat ik meer resultaat op de achtergrond heb in de kleine dingen.
Vanaf kinds af aan heb ik veel gebeurtenissen als angstig ervaren en ben daardoor gauw zenuwachtig. 
Of dat nu een ambulance achter onze smerige auto is die er langs wil of een WIA keuring.
Ik denk altijd eerst aan het ergste wat me kan overkomen net of de uitkomst dan altijd mee kan vallen.
Ook hier schrik ik van want meer positief denken zou me enorm kunnen helpen voor wat balans in het leven.
Ik schrijf schrikbeelden komen vaak in een flits met achteraf een rilling over de rug.
Oeps ik schrik als iets te perfect begin te worden, dan wordt het stuur uit mijn handen geslagen.

De bosbranden in het oosten van Australië zijn angstaanjagend en des te meer nu er daar wordt gezegd dat het niks met klimaatverandering heeft te maken maar linkse mensen zijn die willen scoren.
Ik maak me hier druk over een scheur in mijn Yidaki van bloodwood.
Dat is momenteel mijn concertdidge met grondtoon Cis in “Wij Walvis”.
Nu ik samen met vrouw en hondenbeschermvrouwe op de boot naar Terschelling vaar verlies ik mij in de potvis. Vooral nu ik weet dat de betekenis van zijn naam Physeter, blazer betekend en daarom al snel werd gezien door opvarenden die de potvis spuitend boven het water uit zagen komen.
In het Engels zeggen ze Sperm Whale allemaal namen voor dit grote zoogdier.
In Terra Maris te Oostkapelle hangt er een skelet van een potvis.
In het stuk van Carlo Nabbe “wij walvis” heb ik mee mogen spelen en de potvis met zijn klikgeluiden en knettergeluiden van sterke electrische velden hebben me het meeste gefascineerd. https://youtu.be/zsDwFGz0Okg.
In de huid kruipen van een dier is wat aboriginals al van kleins af aan leren. Als de moeder een droom heeft gehad van bijvoorbeeld een potvis dan zal het kind er van overtuigd raken dat hij hierdoor is geschapen.
Nu deint de boot alsof ik op de potvis zit. Nu inademen en blazen, voor ik onder ga. Hoe doet de potvis dat?

In het concert herhaalde ik door de didge: T,Ke, op de Ke tong ademhaling, vervolgens lucht blazen dan op een bepaald punt druk van uit buik naar mond op onderlippen en dan zacht de drone aanblazen, en terug naar T,Ke. Een oefening uit de didgeschool die hier goed van pas kwam.
Onze hond zingt vragend en klagend op de deining speurend naar de warme geuren uit het lopende buffet. Zo hoor ik nu de bultrug geluiden dieTaco Drijfhout in de Lambertskerk tijdens het concert liet horen en waar ik nu niet meer bij kan. Nu op de boot laat ik het land achter me en denk ik terug aan wat ik in twee jaar heb proberen te herstellen en te herpakken.

Ingesleten paadjes heb ik proberen te vermijden en heb de ruimte genomen bij mijn standpunten te blijven. 
Een eiland in zicht, weer voet aan wal, wetende dat ik ook hier weer kan herpakken en herstellen. Als ik terug ben in Zeeland ben ik hoogstwaarschijnlijk rijwielhersteller ipv een wrak met een wrak, wat ook had gekund.
Mijn advies binnen re-integratiespoor 2 is telkens te checken of het spoor de jouwe is of dat van een ander.
Verder of je er mee kan dealen of dat je wilt herpakken en herstellen in de zogenaamde maakbare wereld.

Dirigent Carlo Nabbe heeft een stuk gecomponeerd, geheten “Wij Walvis”.
In dit stuk speelt Goanna Dreaming bestaande uit Peter Boone, Frans Daalman en ik mee.

Inspiratie vind je o.a. op http://www.walvisstrandingen.nl/walvisgeluiden .
We zijn gevraagd mee te doen en vinden het erg leuk kennis te hebben gemaakt met Carlo Nabbe en zijn composite “Wij Walvis”.

Twintig jaar geleden speelde de groep Goanna Dreaming ook verhalend stuk met didgeridoo klanken wat beelden opriep van een motorbootje dat door het oerwoud voer en allerlei vreemde dierengeluiden tegenkwam.
Ik meen dat leraar Jan Terpstra ooit zei dat het een stuk van Sony Coupe was, maar kan er niks van op internet vinden. Mogelijk mag Jan me de naam nog eens spellen.
Het motorbootje zo wij het stuk noemden verbond ons door de interactie met didgeridoo’s.
Onze Henk Stange die met Goanna Dreaming is gestopt speelde veelal samen met mij het geluid van het opstartende motorbootje.
Voor ons begint een nieuw hoofdstuk in “Wij Walvis” waarin reageren op elkaars geluid weer een belangrijke rol zal spelen.
In de didgeridooschool van Rotterdam is het ook al een aantal keren naar voren gekomen hoe belangrijk het is om een verhalende opbouw in het didgeridoo spel vast te leggen. Een mooi beeld is hierbij de stam van een boom waarin je telkens een een andere zijtak opbouwt.

Eerder in de nazomer op ecoaarde.

De wind als muziek en de nazomerzon op de bast.
In de luwte versta ik de kunst van leven.
Dan sta ik in het midden en kan ik kiezen tussen laten en doen.
Ik mag zijn zoals nu en denk zo kan ik gaan.
In mijn kleine wereld het grotere aanschouwen.
De wind bepaald het ritme van mijn golven.
De zon mijn manier van kijken.
De planten hangen slap, de moed van wateren stokt.
Mijn minutieuze handelingen in het tuinieren verwaaien in de wind.
Laat toch varen waar iets nieuws mag komen!
Kijk maar, bedenk maar, droom maar, beleef maar.
De winterkoning tikt er op los.
Nu laat het dappere vogeltje zich even vanuit de houtril zien.
Alsof hij zeggen wil, laat nooit jou weemoed regeren.

Mijn jongensdromen zijn uitgekomen.
In mijn juttershut sta ik tevreden nu het onweert en ik droog sta.
Gek idee om de hut af te breken nu ik droog sta.
Denkend aan wat droog staan ook kan betekenen.
Het viel niet mee dit met div. plaatmateriaal improviserend lekvrij te krijgen.

Op het hoogtepunt stoppen is een succesformule heb ik me laten vertellen.
Er mag immers een vervangend tuinhuis komen te staan op deze plek vlakbij de oude eik.
Best eng die eik met zijn lange penwortel.
De bliksem kan hier langs geleiden. Ik heb tegengif voor die angst en dat is dat een eik symbool staat voor trouw.
Ik denk dat ik er nu tussen uitglip en met een ontbijt mijn toekomst voor een volwassen tuinhuis voorbereid.
In mijn geleefde jongensdromen hoefde dat niet dat was improviseren met materialen die rondslingerden en ik gebruikte voor verstop plekken.
Ik laat me overhalen voor iets degelijkers zodat ik nog wat jaren praktisch vooruit kan op ecoaarde nu de spieren slinken.
Ik ga nog wel wat nagenieten van mijn hoogtepunt uit mijn jutters leven.

Nog weer even naar de tuin

Wat is dat toch?
Een uit de klauwen gelopen hobby van plantenzorg.
Meer als dit, het is telkens komen op de plek waar het groen groeit.
Het trekt nu vlinders.
Boven de vuurplaats cirkelen twee vlinders als vleermuizen.
Drie rondjes en ze zien de sterren.
De wind vlagerig op de achtergrond, het licht speelt door de ruimtes van de bladkleuren en geeft diepte aan het bouwsel tuin.
Hier is de tuin het huis en thuis is het tuinhuis.
Het water wordt weer aangesleept, de lijven worden gebrekkig  het groen weelderig.
De bosandoorn bloeit de rozen zijn op hun retour.
Kunnen we even weg of blijven we elk wortelgestel vereren met echte aandacht.
Ik zeg hardop de tuin loopt niet weg.
Maar dan mag ik nog wel even langs de gele roos voordat ik wegga met het bewustzijn dat me weer iets gewaar wordt.
Help straks krijg ik wortelstokken aan mijn grote teen!
En ja hoor ik ontwaar een gele tuin met hypericum en koeieogen.